Beschrijving: El árbol de Matías: geregisseerd door Pilar Perdomo Munévar. Met Matías Castro Perdomo, Alias ​​Mario, Julia Teresa Munévar, Pilar Perdomo Munévar. Matias, mijn zesjarige zoon, heeft ruzie met zijn beste vriend over politiek. Dat vertelt hij me op weg naar het stembureau. Matías vertelt me ​​dat hij graag JA zou willen stemmen in de volksraadpleging voor het vredesakkoord met de FARC-EP-guerrillastrijders, omdat de oorlog zijn overgrootvader het leven heeft gekost. Wij hebben hem nooit ontmoet. Samen met mijn vader en een van zijn zussen reisden we naar de geboorteplaats van onze vader, Chaparral. Herinneringen, een gelukkige jeugd op het platteland als een hardwerkend en bescheiden boerengezin. De vrede eindigt wanneer de oorlog hen inhaalt. Ze ontvluchten de boerderij. En op een dag wordt mijn grootvader Daniel vermoord in het bijzijn van zijn zoon Jose (toen 11 jaar oud). Tekeningen van angst en horror. Hoe vertel je een kind wat oorlog is? hoe onrechtvaardig is het. Na de dood van mijn grootvader moest het gezin uit elkaar gaan en moest iedereen op zoek naar een nieuw leven, waarbij ze hun dorp achter zich lieten. De vrouwen werkten als huishoudsters. De broers gingen met veel vastberadenheid vooruit, kregen hun kinderen en gaven hen wat ze konden. Alleen Libardo, mijn vader, ging naar school. Hij was twee jaar oud toen mijn grootvader werd vermoord, dus hij heeft geen herinnering aan hem. Geweren hebben een aantal mannen in de familie aangetrokken. Twee van mijn neven gingen de gevangenis in wegens moord. Eén van hen werd in oktober 2016 gedood. Vier jaar geleden raakte de zoon van mijn neef tijdens een gevecht gewond door de paramilitairen, die hem rekruteerden toen hij nog maar 15 jaar oud was. Nu is hij ook vader van twee kinderen. Wat voor leven wil hij voor hen? De aantrekkingskracht van kinderen en adolescenten op wapens is overal. Wraak voor het verlies van een familielid, honger naar erkenning of gewoon ergens deel van uitmaken, leidt hen gemakkelijk op dat pad. Ik zou graag willen dat mijn zoon, of welke zoon dan ook, begrijpt dat wapens alleen maar pijn en verlies veroorzaken. Mogen de paden zich niet herhalen. Zoals mijn vader, die een ander leven wist op te bouwen. Dankzij dat hebben mijn broer en ik een ander leven gehad. Dat is de hoop die het leven van mijn zoon en dat van alle kinderen in Colombia kan verlichten.